Al op jonge leeftijd kwam ik op bezoek bij de acupunctuur. Mijn ouders kwamen er zo nu en dan en automatisch kwam ik er zo ook terecht. Ik had geen idee wat het precies deed, maar wanneer ik er met hoofdpijn heenging, verdwenen mijn klachten na bezoek. Toch vroeg ik me vaak af of ik er nou in moest geloven, of dat het nou écht werkte.

Want hoe kunnen naalden ervoor zorgen dat je je beter gaat voelen? Met onze mind willen we het liefst alles begrijpen en kunnen verklaren. Ik denk dat mijn acupuncturist van mij de meeste vragen heeft gehad van al zijn behandelingen. Waar is die naald in mijn buik voor? Wat doet het dan precies? Wat voel je aan mijn hartslag (de acupunctuur voelt de pols op een andere manier dan in de westerse geneeswijze)? Wat is er niet in balans in mijn lichaam? Wat kan ik daar aan doen? Enzovoort…..
En ik kon het niet verklaren maar merkte telkens weer dat het mijn lijf goed deed.

Ook liet Hans van Brero ( de acupuncturist waar ik al jaren kom) zo nu en dan wat opmerkingen vallen, waar ik over na ging denken. Een manier van in het leven staan. Bewustwording. Met jezelf en je lichaam omgaan. In die tijd propte ik 48 uur in 24. Ik werkte op school, volgde daarnaast twee opleidingen, at slecht, sliep weinig, werkte in de horeca en uitgaan was mijn favoriete uitlaatklep. Hij zei weleens dat ik roofbouw pleegde op mijn lichaam. Ik zag niet in waarom. Ik vond mijn lijf maar stom, als het niet gewoon deed wat ik in mijn hoofd wilde. 

Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door het menselijk lichaam, in welbevinden en gedrag. Door opleiding, werk en praktijk groeide mijn lichaamsbewustzijn. Hierdoor veranderde ook mijn zelfbewustzijn. Ik ging het verband tussen lichaam en geest steeds meer zien, maar ook de visie van Hans meer begrijpen. Hierin spreekt de Chinese geneeswijze mij ook zo aan. Wat heel anders naar het lichaam en gezondheid kijkt dan wij.

Het deed me steeds meer beseffen dat mijn lichaam niet gewoon zomaar een vanzelfsprekend instrument is, waar het moet luisteren naar wat ík wil. Maar eerder andersom. Ons lichaam vertelt ons zoveel. Het zit zo complex en mooi in elkaar, dat ik mijn lichaam veel meer ben gaan waarderen. Al zijn er kwaliteiten en ‘gebreken’. Het is mijn unieke lichaam. Dit is mij gegeven en hier moet ik het mijn hele leven mee doen. Daarom wil ik er zo zorgvuldig en zo goed mogelijk mee omgaan. Niet alleen door bijvoorbeeld bewust te leven, maar vooral ook door een positieve mindset en gedachten. 

En zo kom ik ook nog steeds bij de acupunctuur. Maar nu preventief. Als een soort APK 😉 Om goed te zorgen voor mijn lichaam en mezelf. En nog steeds stel ik eindeloos veel vragen. Het menselijk lichaam, ons brein, het verveelt me nooit. En bij deze mag ik de antwoorden op mijn vragen met jullie delen. Hoe vanuit de kennis en visie van Hans van Brero, acupunctuur kan bijdragen aan je gezondheid. Lees hier verder! 

Ik hoor mezelf nog zeggen tegen een vriendin van mij: “Dat facebook en Instagram is gewoon niet zo mijn ding. Ik zie mezelf daar niet in meedoen.”

Toevallig schreef ik laatst iets over labelen en hokjes denken. Hier had ik zelf dus een label geplakt op het Social Media gebeuren. Omdat ik toch wel nieuwsgierig was waarom ik ook veel positieve verhalen hoorde over met name Instagram, besloot ik mijn eigen oordeel aan de kant te schuiven en de Social Media wereld in te stappen. Wel spannend! Wat zouden mensen er van vinden als ik mezelf en mijn visie op bepaalde zaken online zet?

Wat vinden anderen van Social Media?

De één vindt het geweldig, de ander heeft er helemaal niks mee. Facebook, Instagram, Twitter en wat heb je allemaal nog meer. Onze samenleving digitaliseert steeds meer. Uit onderzoek van het CBS blijkt dat bijna de helft van de jongeren aangeeft dat social media een negatieve invloed heeft op hun omgeving. Waarvan bijna een kwart zich verslaafd noemt. Wat veel schijnt voor te komen door Social media is:

• Spiegelen aan anderen
• Fomo (fear of missing out)
• Pesten
• Veel prikkels

Daarbij blijkt ook dat hersenonderzoeken dezelfde symptomen vertonen bij het gebruik van social media, als bij alcohol en drugsverslaving. Het activeert het genotscentrum in de hersenen, dat ook een rol speelt bij verslavingen. En een like of follower bijvoorbeeld voelt als een beloning.

• Het spiegelen aan anderen. Op Social Media zie je vooral mooie plaatjes en leuke, enthousiaste Wanneer je daar volledig op af zou gaan, zou je bijna denken dat iedereen een volmaakt leven heeft, enorm veel sociale contacten heeft, er altijd super goed uitziet en elke dag wel iets leuks onderneemt. Vooral de hashtag ‘no filter’ of ‘woke up like this’ doet de suggestie wekken dat we allemaal opstaan alsof we zo door kunnen naar een feestje (Was het maar zo’n feest).
• Je ziet geen party meer over het hoofd. En overal leuke foto’s van blije feestende mensen in de leukste outfits en ja, dat heb je dan toch maar even gemist! Dat er misschien mensen tussen zaten die er niks aan vonden of de verschrikkelijke en onaantrekkelijke kater later, komt niet zo snel voorbij natuurlijk.
• Dit schijnt vooral bij jeugd veel voor te komen. Omdat het meer afstand schept en ook anoniemer kan, is pesten erg laagdrempelig.
• Veel prikkels. Elke keer plopt er weer wat op in je scherm en word je gelokt om te gaan kijken of ergens op te reageren. Voor je het weet heb je een hele avond doorgebracht op je telefoon.

Wat zijn de voordelen?

Social media maakt dat we veel makkelijker en sneller conact kunnen leggen. Je maakt eenvoudig afspraken, kan agenda’s en verjaardagen bijhouden (vooral dat laatste ben ik erg blij mee) en je kan op een makkelijke manier feedback vragen en ontvangen bij een zakelijk account bijvoobeeld.

Na nu een paar maanden actief te zijn op Instagram en andere Social Media denk ik er niet meer zo zwart wit over als een paar jaar terug. Ik merk dat er voor en nadelen zijn. Ik vind het super leuk om te zien wat mensen bezig houdt en dat je kunt zoeken op items die je zelf interessant vindt en om hierin inspiratie op te doen. Maar ook om mijn eigen visie te delen. Dat wat betreft het beloningssysteem, dat merk ik wel. Al wil ik me er niks van aantrekken, ik zou liegen als ik zou zeggen dat positieve reacties of likes me niks doen.

Uiteindelijk denk ik dat het het belangrijkste is, dat je blijft uitgaan van jezelf. Of je nou een groot of klein account hebt, veel of weinig likes, als je het doet omdat JIJ het leuk vindt en je achter je post staat, is dat oké. Maar doe je het om de aantal likes die je krijgt en meet je daar je eigenwaarde aan af, dan heeft het een ander effect. Vanwege het ‘verslavende effect’ leg ik bewust momenten mijn telefoon even weg. En ja, soms komen er momenten voor dat ik er veels te lang op heb gezeten. Maar dan ben ik ook niet te streng voor mezelf.

Deze tips kun je gebruiken voor mindful instagrammen:

• Wees bewust. Denk na over wat je deelt. Sta je achter je eigen post?
• Las “Social Media vrije momenten” in.
• Spiegel je niet met anderen, ga uit van wie jij bent.
• Vergeet het echte leven niet. Een praatje met je buurvrouw, mensen in de ogen kijken tijdens een gesprek, de tijd nemen voor contact!
• En ja hoor, daar is ie weer. Zoals met veel dingen geldt:
  “Geniet, maar met mate.”

Zie ik je op Instagram? 😉

Wanneer kun je tegen jezelf zeggen: “zo, dat heb ik goed gedaan?” Of: “ik ben geslaagd?”

Want wanneer ben je geslaagd? Wanneer heb je iets ‘goed’ gedaan? Als werknemer, als partner, als ouder, of gewoon jij als persoon?

Ik weet nog dat ik dacht – toen ik naar school ging – dat ik letterlijk geslaagd zou zijn wanneer ik mijn diploma behaald had. Dan had ik mijn doel behaald, iets bereikt, en kon ik eindelijk gaan werken. Maar eenmaal aan het werk, besefte ik dat ik er nog lang niet was. Geen idee waar ik eigenlijk wel dacht te zijn of te gaan komen. En bij elk moment dat ik een nieuw gesteld doel had behaald, merkte ik dat de voldoening daarvan maar heel kort was. Ik bleek niet de enige te zijn, want ook mensen uit mijn omgeving deelde met mij het gevoel te hebben telkens weer ergens naar toe te leven, of het nou een opleiding is, een nieuw huis, een vakantie of iets anders. “Wanneer ik gepromoveerd ben, dán heb ik iets bereikt. Als mijn verhuizing achter de rug is, dán heb ik rust en is alles geslaagd.

Maar wanneer bereiken we dat punt dat we echt klaar en geslaagd zijn?  Of dat we echt genieten van waar we staan, daar tevreden mee zijn en daar voldoening uithalen?

Laatst zei iemand tegen mij: die persoon is toch wel geslaagd: Mooi huis, goede (hoge?) baan. Is dat de definitie van het goed doen? En de persoon die misschien even blij is met een kleinere woning, of liever reist en daar heel gelukkig mee is, of met alle liefde in de winkel kleding verkoopt? Is dat dan minder goed?  

Door mijn onderwijsachtergrond ben en blijf ik geboeid door het onderwijssysteem. Het is een weerspiegeling van de maatschappij. Al jong word ons geleerd hoe we ons zouden moeten gedragen volgens maatstaven. “Je zoon of dochter doet het zo goed op school, want hij luister heel goed naar de juf.” Je bent een goede leerling als je netjes wacht totdat de juf is uitgpraat en keurig stil op je stoel zit en niet zomaar op staat terwijl de les nog bezig is. Terwijl dit niet slecht gedrag hoeft te zijn. Misschien is het kind heel enthousiast, creatief of beweeglijk.

Maar het fenomeen goed/fout komen we overal tegen. Zolang we ons als werknemer gedragen en handelen volgens de regels van het management, ben je een goede werknemer. En misschien kun je het ook wel doortrekken naar je privéleven of relatie. Je wilt een goede vrouw/man, partner, buur, vriend of ouder zijn.

In onze maatschappij leren we vooral in goed en fout. Maar wat is goed en wat is fout?

Een monnik zei eens tijdens een meditatiecursus: in plaats van te denken in goed en fout, kun je ook denken in behendig en onbehendig. Waar ik mezelf nog het strengst kon toespreken in gedachten wanneer ik vond dat ik ergens niet goed genoeg in was, gaf het me alleen al meer lucht door niet te denken in fout, maar in onbehendig. En het is oké om niet overal behendig in te zijn. Het maakt dat we hetgeen waar we wel behendig in zijn, ook kunnen omzetten in een kwaliteit en kracht.

Laatst had ik een gesprek met een docent van het HBO. Die vertelde dat bijna 95% van de studenten niet weten wat ze willen. Er wordt een zo hoog en breed mogelijke opleiding gekozen, zodat de studenten kans hebben om ‘alles ‘ te kunnen. Maar is het waar dat je een betere toekomst hebt wanneer je een ‘hoge’ opleiding afrond en gaat voor een baan met status?

Ik ken in mijn omgeving al aardig wat mensen die jaren hebben gestudeerd, maar later toch besluiten om hun hart te gaan volgen en hun hobby of passie achterna gaan en daarin veel gelukkiger zijn.

Hoe zou het eruit zien wanneer we minder leren om dingen te onderscheiden in goed en fout. Dat we leren om uit te gaan van onze eigen unieke kwaliteiten en deze te ontwikkelen. Dat we allemaal ergens goed in zijn. Dat het één niet beter is dan het ander. Dat we elkaars kwaliteiten kunnen waarderen, bewonderen en benutten.

Ik weet niet of het haalbaar is of ooit gaat komen, maar wat zou ik graag zien dat kinderen op school leren wie ze al zijn in plaats van wat ze willen worden. Dat ze hun eigen kwaliteit leren te ontdekken en te ontplooien in plaats van vooral te streven naar de hoogste cognitieve resultaten. Ik geloof dat het er toe leidt dat mensen met meer tevredenheid en voldoening in het leven staan. Dat het meer zelfvertrouwen en geluk geeft. En wanneer dit niet haalbaar is, hoop ik dat wij met elkaar, onszelf – en de mensen en kinderen uit onze eigen omgeving- helpen herinneren wat ieders kwaliteiten zijn.

Zodat we kunnen zeggen: ik ben al geslaagd.

Een vooroordeel is snel gemaakt. We zijn op een feestje, er komt iemand binnen en in een paar seconde vinden we er wel iets van. En vaak kunnen we ook al heel snel een omschrijving geven van hoe die persoon in elkaar zou zitten.

We kunnen mensen in een hokje plaatsen aan de hand van hoe hij of zij gekleed is, wat iemand voor werk doet, wat voor hobby iemand heeft, enzovoort.

Hokjes denken. Het overkomt iedereen. Met een snelle oogopslag denken we te weten hoe iemand in elkaar zit. Dit wordt ook wel sociale categorisatie genoemd.

Waarom doen we dit?

Het zit in ons systeem en het helpt ons te beschermen. Stel je kwam vroeger een een bedreigende (dier)soort tegen; deze moest je wel snel kunnen scannen en kunnen plaatsen, zodat je wist wat je moest doen. Dit om je leven en je voortplanting te beschermen.  Categoriseren geeft ons duidelijkheid, het geeft ons aan wat we kunnen verwachten. Het geeft ons orde.

Eenmaal een hokje aangemaakt, wordt deze vaak in stand gehouden. Stereotypen raken vastgeroest in ons cognitieve systeem en denkwijze.

Vooroordelen veranderen kost veel energie, het is niet eenvoudig om vastgeroeste hokjes te wissen. Dit is vaak ook de reden dat er defensief gereageerd kan worden wanneer men het niet eens is met een stereotype: we gaan nog meer argumenten benoemen, om onze mening in stand te houden.

Op het moment dat we al een oordeel vormen in gedachten, staan we eigenlijk niet echt meer open voor de andere persoon of situatie. Het beperkt onze blik.

Ook brengen vooroordelen angst en onzekerheid met zich mee. We weten dat mensen oordelen. Hier kunnen we bang voor zijn en het kan ons er van weerhouden om echt onszelf te laten zien.  

Om een klein voorbeeld van mezelf te geven:

Ik ben in Zandvoort opgegroeid en al vanaf de middelbare school had ik door, dat mensen buiten Zandvoort er niet altijd even positief over waren. Er waren heel veel vooroordelen zelfs en ik voelde me ook vaak in een hokje geplaatst, wanneer ik zei dat ik uit Zandvoort kwam. Ik heb vaak gehoord dat Zandvoort bijvoorbeeld plat, dom en simpel was. Je kunt natuurlijk denken: daar trek je je toch niets van aan? Gelukkig lukt dat steeds meer, maar ik denk – helemaal wanneer je jonger bent- dat dat in de praktijk soms lastiger is. En achteraf vind ik het jammer, want het heeft jarenlang ook mijn beeldvorming beïnvloed. Over Zandvoort, maar ook over mezelf. Werd er dan ook zo naar mij gekeken? Maakte het feit dat ik in Zandvoort woonde mij ook ‘simpel’? Maar steeds meer, zie ik buiten het hokje om, wat voor bijzondere en mooie plek het ook is. Hoe de plek waar je woont, niets zegt over wie je bent en hoe je in het leven staat. Ik woon nu 1,5 jaar in Amsterdam, en ben van het hokje Zandvoort af (althans, dat denk ik dan 😉 ). Maar ik voel me echt niks anders dan toen ik in Zandvoort woonde.

Een ander voorbeeld is dat ik lang onzeker was toen ik yogalessen ging geven. “Straks denken mensen nog dat ik een “zwever” ben.” Dat ik naast yoga, boksen en fitness net zo leuk kan vinden, zien mensen niet altijd. Of dat ik naast dat ik open sta voor het “spirituele” ook enorm van nuchterheid houd. 

Een ander hokje:
Mensen met een lager (of geen) diploma zijn minder intelligent.

Via een jongeren stichting coachte ik een jonge dame. Met een heel pittig verleden, die door omstandigheden nooit aan leren en school is toegekomen. Ze heeft er simpelweg de kans niet voor gehad. Zij werd eens bestempeld als: niet intelligent. En heeft maar een ‘simpele’ baan in de horeca.  

Maar in werkelijkheid ken ik weinig mensen die zo snel dingen oppakken als zij en communicatief zo sterk is. Ze werkt keihard en knokt voor alles in haar leven. Ze verdient het dat mensen dit zien en waarderen, in plaats van te worden veroordeelt op baan, woonplek, of opleiding bijvoorbeeld. Zo las ik laatst ook een artikel waarin stond dat mensen die hoogopgeleid zijn, ook de mensen zijn waar meer geld aanwezig is. Minder sociale problemen zijn en meer ruimte om je school te behalen voor de kinderen die daar opgroeien. Stel zij was in deze omstandigheden opgegroeid, had het er heel anders uitgezien voor haar?

Een baan, je huis, je auto, je kleding, de vooroordelen, de hokjes, definieren dus niet wie iemand wérkelijk ís.

Helemaal ontkomen aan vooroordelen en hokjes is een grote uitdaging. Mij is het nog niet gelukt in ieder geval. Maar het helpt me wel elke keer opnieuw, oordelen los te laten en weer verder te kijken. Bewust te zijn van het feit dat er een oordeel ontstaat. Zo laat ik vooroordelen mij niet in de weg staan en laat ik me telkens opnieuw verrassen door mensen én situaties.

En dat is elke keer weer een verrijking.