Meteen dacht ik aan het nummer van André hazes met: liefde, wat is nou liefde… Want een goede vraag is het wel. Draait uiteindelijk niet alles om liefde? Acceptatie en erkenning blijkt één van de belangrijkste behoeftes van een 
mens. En die erkenning zoeken we vaak in de liefde. Maar hoe kun je liefde definiëren? En is het voor iedereen hetzelfde?
In de mooie sprookjes en kinderfilms krijg je al mee: “en ze leefden nog lang en gelukkig”.
Liefde lijkt hiermee een voorwaarde voor een (lang en) gelukkig leven. En hoe fijn is het ook niet om verliefd te zijn? Een heerlijke romantische fase, maar het is eigenlijk een staat van zijn, waarvan gezegd wordt dat deze gemiddeld 6 tot 12 maanden aanhoudt. Door de endorfines die ons lichaam aanmaakt, zie je alles door een roze bril en wil je niets liever dan bij de ander zijn. Het geeft zo’n goed gevoel, dat het zelfs een verslavend effect heeft. Je ‘kan’ haast niet meer zonder de ander en wilt dit goede gevoel telkens opnieuw beleven. En dit wil je ook liever nooit meer kwijt.
Ik ben altijd overtuigd geweest van liefdessprookjes en prinsen op witte paarden en zo.
Inmiddels is in de praktijk wel gebleken (mag ik mij na een aantal liefdesrelaties expert noemen? 😉 ), dat liefde niet altijd even eenvoudig is. Ik heb relaties gekend waarin ik het gevoel had, dat de ander mij gelukkig zou maken. Maar als ik 1 ding heb geleerd, is dat (ja cliché, maar waar) ook liefde begint bij jezelf. De mate waarin jij om jezelf geeft, is o.a. bepalend voor de mensen die je om je heen kiest. Ook in situaties heb je altijd een keuze en eigen verantwoordelijkheid. Hierin hebben andere visies op de liefde, zoals die van Jan Geurtz bijvoorbeeld, mijn ‘romantische’ plaatje iets doen laten bijschaven.
Zo vertelt Jan Geurts dat in onze babytijd de behoefte naar bevestiging van de buitenwereld ontstaat.
Als kind zijn we ook letterlijk afhankelijk van onze omgeving. Dat gevoel blijft bij ons als we volwassen zijn, maar wanneer je volwassen bent, heb je in werkelijkheid niet iets van buitenaf nodig om gelukkig te zijn. Omdat we vaak ook als volwassene nog denken, dat we toch in bepaalde mate afhankelijk zijn of ons pas compleet voelen door iemand anders, ontstaat de angst om datzelfde weer kwijt te raken. Door deze angst worden er vaak allerlei ‘regels en voorwaarden’ gesteld aan de relatie én de liefde, om deze zo lang mogelijk in stand te houden. Wat natuurlijk averechts werkt.
Echt houden van is vrijheid volgens Jan Geurtz.
Zijn wie je bent. En de ander kunnen laten zijn. Dat betekent niet dat je geen rekening hoeft te houden met de ander, maar dat je vooral trouw bent aan jezelf. En vooral zoveel mogelijk open met elkaar communiceert over wat je voelt en denkt en niet je eigen mening opdringt. Maar oordeelloos kunt kijken naar hoe een ander iets ervaart. En dat zonder jezelf weg te cijferen.
Ik vind zijn visie super inspirerend. Maar verdomd lastig toch ook wel. Want wat als mijn vriend morgen zou zeggen: “Schat, ik wil een half jaar op reis ( en ik zou niet mee kunnen).” Wat dan? Het ego zou toch meteen zeggen: “Ja maar dat vind ik niet leuk. Ik wil dat je bij mij blijft, je gaat toch niet een half jaar weg?” Vanuit de spirituele visie à la Jan Geurtz, zou je eerder zeggen: “Ik vind het ontzettend lastig, maar ik gun jou die reis…Geniet ervan.” Klinkt wel heel mooi en liefdevol toch?
Uiteindelijk geloof ik dat echte liefde overgave is.
Niet handelen vanuit angst. Ik geloof dat liefde helend is en het op een positieve manier verbindt. Liefde zonder afhankelijkheid maar elkaar aanvullen en nodig hebben op een gezonde manier. Liefde is kwetsbaar. Liefde is er elk moment als je je durft open te stellen voor welke emotie en situatie dan ook.
Wat het definitieve antwoord ook is, ik houd van de liefde.
Heb jij het ultieme antwoord op: Wat is dan liefde? Laat het weten middels een reactie! 🙂
