Iets langer dan een jaar geleden kreeg ik de diagnose Ziekte van Crohn. De diagnose heeft lang op zich laten wachten, doordat ontstekingswaarden telkens daalden, wanneer ik gezonder leefde en at. Hiermee stopte dan de verdere onderzoeken in het ziekenhuis omdat ze de daling niet konden plaatsen. Ik ben lang bezig geweest, op zoek naar wat er aan de hand was. Tegelijkertijd ging ik steeds meer twijfelen aan mezelf en aan mijn klachten. Ook had ik het idee – dat wanneer je praat over vermoeidheid, buikpijn, of andere vage klachten, maar het heeft geen naam – dat snel wordt gezien als gezeur. Sterker nog, ik sprak mezelf het strengste toe: “Stel je niet zo aan, het is ‘maar’ buikpijn. Er zijn wel ergere dingen.” Wat maakte dat ik volledig én langdurig, telkens door mijn klachten heen ging.
Op een gegeven moment twijfelde ik zo erg, dat ik dacht dat mijn klachten er niet echt waren. Ik kreeg immers ook geen label, dus het zou dan wel niks zijn. Ik ben toen nog naar een therapeut gegaan, denkende dat het tussen mijn oren zat. Nou heeft dat me ook wel wat gebracht- in die zin dat ik heb geleerd de focus van de pijn af te halen en er beter mee om te gaan- maar mijn klachten verdwenen niet. Ik raakte gedemotiveerd om mijn gezonde voeding en levensstijl nog aan te houden. Waarom zou ik nog? Ik besloot mijn gezonde levensstijl iets losser te laten. Binnen een paar maanden waren mijn ontstekingswaarden zo hoog, dat het ziekenhuis toch verder onderzoek deed en bleek dat ik Crohn had. Inmiddels was mijn 1e lijn immuunsysteem uitgeput en kon ik alleen nog maar op bed liggen. Boos, gefrustreerd, onzeker, verdrietig. Alle emoties zijn wel gepasseerd. Maar vooral ook de vraag: Waarom heb ik al die tijd zo getwijfeld aan mezelf en aan mijn lichaam? En waarom ben ik door signalen heen gegaan?
Maar ik dacht ook: het is máár Crohn. Prima mee te leven en er zijn pillen voor. Het valt wel mee. Met mentale kracht probeerde ik gewoon door te gaan met de dingen die ik altijd deed, en drukte ik mijn klachten weg, maar dat viel in de praktijk mooi tegen. Want los van de lichamelijk klachten, hadden de beperkingen die het met zich mee bracht, ook veel invloed op hoe ik me voelde. Niet meer elk weekend met vriendinnen met de voetjes van de vloer zoals voorheen, maar afzeggen of steeds als eerst naar huis. Ik heb me nog nooit zo vaak de partycrasher gevoeld 😉 Het beïnvloedde mijn leven op het gebied van werk, relatie en mijn sociale leven.
De reden dat ik zo lang signalen negeerden, was de angst om iets te missen, bang om anders te zijn, het lastig vinden om grenzen te stellen, moeite om achter mezelf te gaan staan en het vooral moeilijk vinden om me kwetsbaar op te stellen. Zeggen dat je ergens last van hebt, voelde zwak. En ik wilde juist sterk zijn. Daarbij zien mensen aan de buitenkant niet dat je iets mankeert.
Uiteindelijk als je lichaam niet doet wat jij wilt, kun je soms nog maar één ding: En dat is het aanvaarden en het loslaten, en er het positieve uithalen (al zeg ik dit nu makkelijk, maar het heeft echt wel wat strijd met zich meegebracht). Ik heb het roer omgegooid op veel gebieden in mijn leven en volg volledig mijn eigen gezonde levensstijl. Dit bestaat uit zo veel mogelijk onbewerkte voeding, geen gluten, geen lactose, geen onnatuurlijke suikers, balans, rust en genieten. Het vraagt om discipline om hier continu bewust mee bezig te zijn, en om het me niet meer aan te trekken wanneer me in gezelschap wordt gevraagd, waarom ik de bitterbal of wijn niet neem. Waar ik eerst dan toch weer over mijn grenzen heen ging. Toen ik eenmaal merkte hoe goed mijn lichaam reageerde, door me aan te passen op wat het nodig heeft, werd ik alleen maar meer gemotiveerd me hierdoor te laten leiden. En daarin zondig ik ook echt nog wel zo nu en dan, maar ook die momenten kies ik bewust.
Het loont! Op dit moment gebruik ik geen reguliere medicatie meer, iets waar ze in het ziekenhuis verbaasd over waren. Het heeft me doen beseffen hoe bijzonder ons lichaam is. Hoeveel ons lichaam aankan. Hoe we zelf verantwoordelijkheid kunnen pakken voor onze gezondheid. Dat je niet jouw lichaam kunt vergelijken met dat van anderen. Elk lichaam is anders, kun jij signalen van je lichaam opvangen en kijken wat het je vertelt?
Als het goed gaat, ben ik geneigd om te denken, de situatie onder controle te hebben. Op de één of andere manier willen we denk ik als mens het idee hebben dat we de controle hebben over dingen in ons leven. Door hard te werken, behoud je je baan, door te sporten blijf je fit. Uiteindelijk hebben we niks onder controle. Je kunt dingen beïnvloeden, maar alles is vergankelijk. Dit besef bevrijdt me steeds meer van dingen te willen kunnen controleren, waardoor ik me veel vrijer voel in mijn doen en laten.
Ik heb getwijfeld om dit verhaal te delen. Je kwetsbaar opstellen is niet altijd even makkelijk. Maar na het lezen en zien van: De kracht van kwetsbaarheid van Brene Brown (tedtalk + boek, aanrader!), deed ik mij nog meer beseffen, hoe we in een maatschappij leven waarin veel draait om perfectie en om sterk zijn. Het deed me ook weer herinneren aan toen ik voor de klas stond. Hoe sommige kinderen op jonge leeftijd al bang waren hardop antwoord te geven in de klas. Angst om misschien iets verkeerds te zeggen. Wat doortrekt naar de maatschappij: de angst om anders of kwetsbaar te zijn.
Uiteindelijk denk ik dat elk gevoel en elke beleving van iemand telt. Hierin is er naar mijn idee geen sprake van baas boven baas. Wanneer we empathisch kunnen zijn naar onszelf, alle gevoelens en emoties aanwezig mogen zijn, ontstaat er vanzelf ook meer ruimte staat voor oprechte empathie naar anderen, in wat voor situatie iemand dan ook zit. En door onze kwetsbaarheden te laten zien, geven we anderen ook de ruimte om kwetsbaar te kunnen zijn.
Ik ben dankbaar voor wat het me heeft gegeven en waar ik sta. Dat ik werk kan doen, wat me elke dag blij maakt. Het heeft me geleerd om prioriteiten te stellen, waardoor ik op een andere manier meer uit het leven haal dan eerst. Ik heb geleerd om te doen wat goed is voor mezelf. Om achter mezelf te gaan staan, zonder bevestiging van anderen nodig te hebben. Om kwetsbaar te mogen zijn. Om in het hier en nu te leven, in plaats van alsmaar vooruit, en om overal het beste uit te halen. En bovenal: om goed voor mijn lichaam te zorgen.
Als je goed voor jezelf zorgt, krijg je daar veel voor terug!
