Waarom Fuck it, The ultimate spiritual way, één van mijn favoriete boeken is.
Streven naar de plaatjes die we voorgeschoteld krijgen.. De perfecte levensstijl, de juiste sport, de juiste relatie, een gelukkig leven, positief en blij zijn.
Allemaal vanuit het goed willen doen… Hetgeen juist de oorzaak is van ongelukkig of down voelen, stress of vele andere ongemakken.
Achteraf gezien denk ik dat ik ook vanuit deze motivatie begon met bewustzijn en/of spiritualiteit. De weg naar een verlicht leven, naar geluk of whatever. Dat vond ik wel een mooi ideaal om na te streven (overigens heb ik er niks op tegen om iets na te streven of dingen te willen leren, maar is het vanuit nieuwsgierigheid of vanuit een andere intentie zou je je zelf kunnen vragen).
Maar ook op het spirituele pad kan het ego vrolijk meedoen. Zou de een verlichter zijn dan de ander. Heeft de een een betere yogapractice dan de ander, weet de één nog beter dan de ander wat je zou moeten eten. Vanuit iets goed/perfect willen doen of vertellen wat goed is of niet, of hoe iets zou horen, is nog steeds vanuit ego. En ook weer het oordeel op het ego is ego. 😉
Zolang we er vanuit gaan dat we dingen moeten fiksen, ga je niet uit van het feit dat je al heel bent. Of de ander. Dat je nu al goed bent zoals je bent. En de ander. Dat je altijd in ontwikkeling zal blijven.
Streven naar perfectie en het goed willen doen gaat nooit voldoening geven. Het maakt dat je op tenen loopt en niet echt vrij leeft.
Het is juist zo ‘verlichtend’ wanneer je jezelf imperfectie mag toestaan. En de ander. Je eigen pad mag kiezen. Zonder goedkeuring of bevestiging. Plaatjes los mag laten van wat hoort of wat goed zou zijn.
Voor mij zelf verandert elk moment, iedere situatie en mijn kijk op de wereld, wanneer ik mezelf de vraag stel: Wat zegt m’n ego? En wat wil ik vanuit liefde, onbevangenheid en heelheid? Daarin mag mijn ego ook gewoon meedoen want die blijft gewoon bestaan. Maar daarin kan je wel zelf kiezen, wat je wilt leven en wat voor jou goed voelt.
Daarnaast herinner ik mezelf regelmatig: Maak fouten. Je kunt deze herstellen, je kunt sorry zeggen.. deze reminder geeft altijd zoveel vrijheid. Maar je hoeft niet hard te werken en alles goed te doen. En creëer mensen om je heen waar je fouten mag maken. Die dan nog steeds van je houden. Of je eerlijk kunnen spiegelen. Wat een verademing. Dit had ik 10 jaar geleden ook wel willen leven.
Fijne gesprekken met vriendinnen inspireerde me tot deze post. Waarin we met een wodka proostte op het vieren van het leven. Mijn “lifestylecoach ego” vond dat dat niet op mijn profiel past. En op die momenten ‘fuck it’ toepassen op het oordeel, verlicht alles zo lekker. En het herinnerde me ook weer opnieuw, hoe ik juist ook in mijn werk realiteit wil uitdragen. Een levensstijl die vol te houden is en geen perfecte levensstijl.
Wat ben ik eindeloos dankbaar met de mensen om me heen waarin er zoveel space is. Waarin iedereen zo kan zijn wie die is en waarin we alles kunnen delen met elkaar. Waarin juist de “gekke” dingen of imperfecties zo geaccepteerd worden en hoe dat voor mij de basis is voor echte en fijne relaties. En dat het leven vooral ook bedoeld is om het makkelijk en onbevangen te houden. Waarin ik ook in deze periode nog meer gespiegeld krijg waar ik mijn eigen oordelen mag laten vieren. Vooral blijven doen wat voldoening geeft en waar je blij van wordt. Volgens Buddha is dat trouwens de hoogste staat van verlichting.
