Het lijkt wel of we in deze tijd nog meer opmerken, hoe we gewend zijn om altijd maar door te gaan en vooruit te kijken. Dat we beseffen hoe we in een enorme snelheid leven. Niet voor niets dat veel mensen zoeken naar rust en houvast in mindfulness, meditatie en lifestyle. Maar hoe zou het zijn als we die dingen al van jongs af aan zouden leren?
Ik kan me het moment van het behalen van mijn schooldiploma nog goed herinneren. Hier had ik jaren naar toe gewerkt, het idee ‘er te zijn’, wanneer ik dat schoolpapiertje éindelijk had. Tot het moment dáár was en ik het idee had in een gat te vallen. En wat dan nu? Ik was zo gewend aan het feit dat ik ergens naar toe moest werken, en dat viel nu weg. Bij mij werd het bijna een soort ‘verslaving’ aan opleidingen. Ik stelde me telkens wel weer een nieuw doel om te behalen, iets om naar toe te werken, om vervolgens heel even verzadigd te zijn en dan weer op zoek te gaan naar iets nieuws. Het was een manier om de onrust in mijzelf te verdoven. Maar dit kan ook door altijd maar aan het werk te zijn, drank of drugs te gebruiken, eindeloos consumeren of andere bezigheden die gevoelens van onrust even doen laten vergeten. Onrust in gewoon in het hier en nu aanwezig zijn is geen raar fenomeen, wanneer we allemaal in deze maatschappij, van jongs af aan meekrijgen vooruit te kijken en te leven.
Want waar leren we om gewoon ‘hier’ aanwezig te zijn? Toen ik als juf werkte, kon ik mijn vinger er nog niet op leggen, maar het onderwijssysteem klopte niet met hoe ik het voelde. Er werd gehamerd op het cognitieve, de resultaten, en er wordt gewerkt van rapport naar rapport. De nadruk op resultaten, deze vergelijken en weer een nieuw doel stellen. Ik zag steeds meer kinderen achter de schoolbanken, die gewoon niet écht blij waren. Uiteindelijk werd dat mijn hoofddoel. Kinderen die blij op school komen en blij naar huis gingen. De nadruk afhalen van de cijfers. En vanuit die veilige en gezellige basis, kwam het leren als vanzelf. Vonden de kinderen de intrinsieke motivatie.
In 2017 deed ik een steekproef naar het huidige onderwijssysteem. Met veel ouders, leerkrachten en directeuren ben ik in gesprek geweest. Super interessant. Ik wilde meten of mijn visie en denkbeeld overeenkwam met hoe anderen hier tegenaan kijken. Wat bleek? Praktisch iedereen gaf aan dat het onderwijs NIET passend is. Maar ook beproefde je bij vrijwel iedereen een gevoel van: We kunnen er niet zoveel mee. Het onderwijssysteem is té groot en te log om dit te veranderen. Dus waar beginnen we? Leerkrachten hopen op de directeuren, directeuren op de overheid, ouders op de scholen etc..
En alle ouders, en ook de leerkrachten, willen maar 1 ding voor het kind:
Dat het gelukkig is. Dat het zich goed voelt.
Maar als we de kinderen leren om continu vooruit te werken, zich leren aan te passen in een systeem, waarin het draait om resultaten, dan creëren we een maatschappij waarin we op deze overtuigingen draaien. En andersom natuurlijk.
We worden nieuwsgierig geboren. Denk maar aan al die ‘waarom vragen’ en hoe open jonge kinderen de wereld inkijken. En kijk dan naar de kinderen die wat ouder worden. Die van alles moeten. Mee moeten in die ratrace en al die verwachtingen. Hun motivatie neemt af. Ze willen niets meer leren. Sterker nog, ze kunnen er niks meer bij hebben, ze raken afgestompt of verveeld. Of gaan compenseren in gedrag. En dan heeft het kind een probleem. Gaan we misschien nog op zoek naar stempels, zodat het kind alsnog past in het (reguliere?) systeem.
Ik kijk er anders naar. Die probleemkinderen hebben geen probleem. Het onderwijssysteem sluit niet aan op de kinderen. Dat is het probleem. Het sluit wél aan op de kinderen die zich makkelijk kunnen aanpassen, maar de vraag is of dat echt gelukkig maakt: Goed in staat zijn, om je sociaal gewenst op te stellen. Het scheelt wellicht een hoop ‘problemen’, maar of je kind de kans krijgt zijn volle potentie te benutten is maar de vraag.
Hoe zou het zijn als kinderen elke dag les krijgen in hoe je met elkaar omgaat? Wat je kwaliteiten zijn? Hoe je omgaat met de natuur? Hoe je goed zorgt voor je lichaam? Wanneer er voor het overgrote deel gespeeld en bewogen mag worden. En de vragen bij de kinderen opkomen als vanzelf? En er daarop wordt aangesloten? In een ontspannen omgeving, waar het vooral gewoon leuk en ongedwongen is. (Tevens de visie van het Finse onderwijs, waarbij kinderen vanaf 7 jaar naar school gaan en welbevinden en gezondheid voorop staat. Zeker de moeite waard om eens in te verdiepen: https://www.bedrock.nl/wat-we-kunnen-leren-van-het-finse-onderwijssysteem/)
Mijn grote wens is dat dit de toekomst gaat worden. Dat ouders niet het hoogst haalbare streven voor hun kind, zich niet gek laten maken door wat er van het kind verwacht zou worden, uit angst dat het misschien niet meekomt in de norm van de maatschappij. Waarin CITO op een gegeven moment geen enkele waarde meer heeft (extra note: laat dit wat mij betreft afgeschaft worden). Dat leerkrachten de druk loslaten van wat inspectie en directie verwacht, maar hun hart volgen in hetgeen wat ze echt willen voor de kinderen. Daarom sta je tenslotte voor de klas. Dat kinderen spelend mogen leren. Hun nieuwsgierigheid wordt geprikkeld. Hun talenten naar buiten komen. Door uiting en ruimte voor hun talenten, ontwikkelt dat zich als vanzelf. Ontstaat er een generatie die als vanzelfsprekend in het hier en nu leeft en daar het maximale uithaalt. Hun maximale potentie benutten. Omdat dát ze is aangeleerd.
Dat zou toch te gek zijn?
Elke donderdagmiddag geef ik online les aan kinderen. Een lesformat waar beweging, ontspanning & persoonlijke ontwikkeling, op een speelse manier wordt aangeboden.
Wil je jouw kind hier aan mee laten doen? Mail dan naar info@amberhanning.nl voor meer informatie en de link voor de online les.
